'Gewoon’ aandacht
'Gewoon’ aandacht
Van 18 september tot en met 16 december 2024 deden wij vrijwilligerswerk in gehandicaptenzorginstelling Elwyn in Jeruzalem. Vijf dagen per week boden we de bewoners iets extra’s door een wandeling of een knutselwerkje te maken, samen te zingen of ‘gewoon’ aandacht te geven door een aai over de bol of een gesprekje. Op deze manier probeerden we iets van de liefde van Christus door te geven.
Zowel tijdens het vrijwilligerswerk als in onze vrije tijd wordt ons regelmatig de vraag gesteld waarom we juist nu, tijdens de oorlogssituatie, in Israël zijn. Op één dag raakten we met zelfs drie Joodse inwoners hierover in gesprek, op Shabbat!
Hand op zijn hart
Terwijl we in een park in het zonnetje zaten te picknicken kwam naast ons een onbekende Joodse man, met keppeltje, zitten. We raakten in gesprek. Hij gaf aan te verlangen naar rust, vrede en Shalom voor elke inwoner van dit land. ‘Wat maakt dat jullie, in deze omstandigheden, hier zijn?’, vroeg hij. We gaven aan dat we christen zijn en dat we vanuit dat geloof ons hier als vrijwilliger willen inzetten voor de gehandicapte medemens. We spraken er nog een poosje over door. Bij het afscheid nemen zei hij: ‘Ik weet niet goed hoe ik het in het Engels zeggen moet, maar ik waardeer het bijzonder dat jullie naar ons land gekomen zijn’. Als teken van waardering legde hij zijn hand op zijn hart en maakte een kleine buiging. We waren ontroerd.
Thank you
Aan het eind van diezelfde middag wandelden we naar de Kotel (‘Klaagmuur’) om de rituelen van het einde van de Shabbat mee te maken.
Een Joodse vrouw sprak ons aan, wilde iets uitleggen over wat we zagen, maar ze sprak nauwelijks Engels. In alle haast ging ze op zoek naar haar man. Na een paar minuten waren ze samen terug. Hij helemaal in het wit gekleed; wit keppeltje op. Ook hij gaf aan te verlangen naar Shalom. Hij wilde graag weten wat we hier in Israël deden. We vertelden dat we drie maanden vrijwilligerswerk deden. Hij keek ons zeer verrast aan: ‘Dat jullie hier zijn, dat waarderen we zeer. Thank you, thank you, thank you.’
Vertrouwen
Het echtpaar was nog maar net vertrokken of een oudere Joodse dame, helemaal in het zwart gekleed, sprak ons aan: ‘Hoor ik dat jullie Nederlanders zijn?’. Ze sprak zelf ook vloeiend Nederlands. Ze vertelde iets over haar leven; dat ze inmiddels 44 jaar in Israël woont. Zoals velen vroeg zij ook waarom we juist nu in Israël zijn. We vertelden haar dat we geïnspireerd zijn door de Bijbel, waarin God ons de opdracht geeft om niet al te zeer op de soms moeilijke en risicovolle omstandigheden te zien, maar op Hem te vertrouwen. En zo onze weg te gaan, zo willen we ook hier zijn. Het was even stil. Toen zei ze: ‘Ja, dat is het….vertrouwen.’
We zijn in het donker, dwars door de oude stad, naar huis gelopen, nog na-mijmerend over deze bijzondere dag vol ontmoetingen.
Jeruzalem, Albert en Janneke Strijker