Het is 2 augustus 2025

Daar zit ik dan. Bij het zwembad van Best Western Hotel in Larnaca, Cyprus. Wie had ooit gedacht dat ik daar nu zou zitten. Deze zomer liep compleet anders dan ik gedacht had. Op 22 juni kreeg ik het bericht van de veldleiding te horen dat we zouden evacueren vanuit Israël. In de twee weken daaraan voorafgaand hadden we namelijk een onaangename verrassing gekregen: oorlog. Dat alles heeft er toe geleid dat ik, samen met andere Nederlanders die ook in Israël waren, op 25 juni weer op Nederlandse bodem stond. Een dag na de ingang van de wapenstilstand overigens. Het avontuur dat voor mij in januari pas tot een einde zou komen was plotseling een halt toegeroepen.

Nederland

Ineens ben je weer thuis waar je iedereen kent en iedereen jouw taal spreekt. Maar dan wel met een rugzak vol onverwerkte herinneringen. Inmiddels had ik er vier en een halve maand bediening in French Hospital in Jeruzalem op zitten. Vier en een halve maand klinkt voor mij te kort. Voor mijn gevoel heb ik daar een leven aan ervaringen opgedaan. In mijn ongeplande zomervakantie in Nederland heb ik veel kunnen reflecteren op alle ervaringen en ontmoetingen.

Ervaringen

Zingen in de Heilige Grafkerk met Pasen, deelnemen aan de Sedermaaltijd met Pesach, in de Westbank Iftar vieren tijdens de Ramadan, onderduiken voor raketaanvallen in schuilkelders… Zo kan ik nog wel even doorgaan. Achteraf heb ik er spijt van dat ik te weinig tijd heb genomen om blogs te schrijven. Al die ervaringen verdienen het om vastgelegd te worden en gedeeld te worden.

Gods Geest

Toch is het belangrijkste van alles niet altijd in woorden vast te leggen. Wat me het meest bij blijft van alles is het subtiele alles-overwinnende werk van Gods Geest. Hoe meer ik er op terug kijk, hoe meer ik Gods wonderen herken. Bijzonder genoeg heeft God tussen de heilige plekken van Jeruzalem Zichzelf het meest geopenbaard in de mensen om mij heen. Door het werk dat ik deed en de ontmoetingen heen heeft God Zijn glorie en Zijn liefde voor mensen aan mij bekendgemaakt. Het werd me duidelijk dat God, groot als Hij is, ons allemaal (Jood, Arabier, Christen, niet-Christen) door dezelfde deur heen wil zien gaan.

Psalm 107

Terug in Nederland viel mijn aandacht op de woorden van de psalmist in Psalm 107. Daarin zegt de psalmist dat de wonderen van God het meest gezien worden door zij die op zee varen. Mijn tijd in Jeruzalem lijkt wel wat op het varen van de zee, die in de Joodse cultuur destijds symbool was van chaos, gevaar en het onbekende. Daar, in afhankelijkheid van God, heeft Hij Zijn glorie en liefde aan mij laten zien.

Nu ben ik dus op Cyprus, niet als vakantiebestemming maar als tussenstop. Na een dikke maand in Nederland te zijn geweest en de situatie in Israël weer ‘relatief’ rustig lijkt, wilde ik graag weer terug. Na mijn vierdaagse tussenstop op Cyprus (en toch wel een beetje een vakantie) vlieg ik naar Tel Aviv. Deel twee van mijn avontuur in het Heilige Land. Hoe lang dat avontuur precies duurt weet ik niet. Ik houd me vast aan de woorden van psalm 107; dat ik Gods wonderen weer met mijn eigen ogen mag zien.

Elia is BaanBreker bij de NEM