‘Weet je hoe je moet bidden?’

Hallo, ik ben Tamera en ik ben nu ongeveer een jaar als BaanBreker in Jeruzalem. Ik werk op een woongroep met 23 bewoners bij Akim, een organisatie die zich inzet voor kinderen en volwassenen met een ontwikkelingsstoornis.

Als ik terugkijk op dit afgelopen jaar, merk ik hoeveel ik heb geleerd. Ik heb praktische vaardigheden opgedaan, zoals het begeleiden van activiteiten voor mensen met een handicap in het Hebreeuws en zelfs het scheren van baarden – dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit zou doen.
Door dit werk ontdek ik hoe waardevol en belangrijk het is om anderen te helpen. Naast deze praktische ervaringen leer ik ook veel over Israël en de Bijbel.
Afgelopen week stond ik op een plek met prachtig uitzicht op de Olijfberg. Op dat moment dacht ik opnieuw: ‘Wauw, ik kan niet geloven dat ik hier mag zijn.’

Laatst werd ik gevraagd om met een van de bewoners, Mochiko, mee te gaan naar de synagoge. Hij had een herdenkingsdienst voor zijn oma in Gilo, maar kon daar niet zelfstandig heenreizen. Natuurlijk zei ik ja! Ik was nog nooit in een synagoge geweest en vond het interessant om dat eens mee te maken. Het was ook meteen een goede oefening om Hebreeuws te spreken, want de familie van Mochiko sprak geen Engels.
Tijdens de dienst keek ik rond in de mooie synagoge. Mochiko zag ik niet, want mannen en vrouwen zitten natuurlijk gescheiden. Samen met een van zijn tantes zat ik boven in het vrouwengedeelte. Ik probeerde door het houten hek te zien wat er beneden gebeurde, maar dat was lastig. Het gaf me een vreemd gevoel, alsof wij niet echt mee mochten doen. Ook de andere vrouwen tuurden door het hek naar beneden om te volgen wat er gezegd en gedaan werd.
Op een gegeven moment vroeg Mochiko’s tante of ik wist hoe ik moest bidden. De sidoer lag op mijn schoot. Ik antwoordde dat ik wel wist hoe ik kon bidden, maar niet hoe dat in de synagoge werd gedaan. Toen het bidden begon, zag ik hoe de mannen en vrouwen zachtjes de gebeden uit de sidoer opzegden en daarbij knikten.

Ik bleef nog even nadenken over de vraag: ‘Weet je hoe je moet bidden?’ Het zette me opnieuw stil bij hoe verschillend we eigenlijk zijn, terwijl christenen in principe hetzelfde geloven als joden.
Wat ben ik dankbaar dat het bij God niet uitmaakt hóé je bidt: Hij luistert altijd. Je mag altijd en overal met Hem praten, met of zonder mooie woorden uit een gebedenboek.
Tijdens de gebedstijd bad ik voor de familie van Mochiko en voor andere Joodse mensen die ik heb leren kennen. Mijn gebed is dat zij Jezus mogen leren kennen en kunnen leven in Zijn genade.