Het leren van de Arabische taal

Sinds september vorig jaar woon ik in Amman, waar ik ben begonnen met het leren van de Arabische taal, zodat ik straks kan werken met vluchtelingkinderen.

Tijdens de les spreken we over Nederland, en ik laat mijn Palestijnse docente foto’s zien. "Is het echt zo mooi?" vraagt ze. "Waarom woon je dan hier?" Oef, dat is moeilijk uit te leggen in het Arabisch.

In onze klas is Arabisch de enige taal die we spreken. "Dat is van God," zeg ik, net zoals zij dat over alles zegt. Bijvoorbeeld, het feit dat je kunt lopen, dat komt van God. Ik vind het mooi dat we beide geloven dat het leven niet vanzelfsprekend is, maar een geschenk van God. Of ze helemaal begrijpt waarom ik hier woon, weet ik niet, maar dat maakt me niet zoveel uit. Samen zijn is al heel belangrijk.

Ik probeer zo open mogelijk te zijn over mijn geloof. Ik vertel haar over mijn ring met de tekst "walk by faith, not by sight". Ze probeert het te lezen, maar ik vertaal het al in het Arabisch voor haar. "Waar komt dat vandaan?" vraagt ze. "Uit de Bijbel." "Echt? Wat mooi! En hoe weet je dat in het Arabisch?" Ik leg uit dat ik in Nederland al naar een Arabische kerk ging. Ik ben dankbaar voor alles wat ik daar heb mogen leren over de taal en zeker over de Bijbel.

Hier leer ik nog zoveel meer: nieuwe woorden, zinnen, gewoontes, en wat wel en niet gepast is om te zeggen. Het valt me op dat ze bijna nooit simpelweg "ja" of "nee" zeggen. Hun antwoorden zijn altijd omschrijvend of beleefd, vaak met toevoegingen als "Inshallah" (als God het wil) of door luidop te vragen: "Ya Arab, geef mij dit of dat."

Ik verlang ernaar dat ze God als Vader zullen leren kennen en bid daarom. Bidden jullie mee?

Hanna