Dagje visumkantoor

Regelmatig moeten de visa van veldwerkers worden verlengd, zo ook die van Joëlle, die sinds vorig najaar in Caïro dient, om Gods liefde te delen met Sudanese vluchtelingen.

Eens in de zes maanden moet ik naar het visumkantoor om mijn verblijf hier te verlengen. Elke keer is het een verrassing hoe het zal zijn - hebben ze een nieuwe regelgeving ingevoerd of heeft de persoon die je helpt geen goede dag?

Je probeert altijd zo vroeg mogelijk te gaan, zodat het hopelijk niet de hele dag duurt. Deze keer kwam ik perfect op tijd aan, vóór 8 uur 's ochtends, om erachter te komen dat ik niet de enige was die vroeg wilde gaan. Bij het loket vraagt de man me naar mijn appartementencontract, waar ze eerder niet om hebben gevraagd. Om een lang verhaal kort te maken: ik moest terug naar mijn appartement om een kopie van het contract op te halen (dat niet eens op mijn naam staat).

Op de weg terug naar het visumkantoor, heb ik een Uberchauffeur die me ten huwelijk vraagt, me vertelt dat mijn ogen als de zon zijn, zich afvraagt of alle Nederlandse meisjes net zo mooi zijn als ik en als kers op de taart zichzelf mijn bruid noemt voordat hij zich snel realiseert dat hij de bruidegom zou zijn, niet de bruid (een aanzoek van je taxichauffeur is trouwens niet abnormaal en is zeker eerder gebeurd).

Terugkomend bij het loket (door de rij over te slaan, wat iedereen hier doet, maar tegen mijn manieren ingaat, maar lerend dat je nergens komt als je niet voordringt) met een kopie van een contract, krijg ik eindelijk mijn nummer. Nu ben ik natuurlijk niet meer op tijd en krijg ik nummer 124. Op het moment wordt nr 81 geholpen. Ik ga zitten op een van de stoelen die rijen stoelen zijn als bij een bushalte, pak

mijn notitieboekje om aan mijn Arabische huiswerk te werken, wetende dat het nog wel even zal duren voordat ik aan de beurt ben. Het volledig bedekte meisje naast me begint me te helpen met mijn Arabisch en voor ik het weet praat ik

met dit stel - zij komt uit Egypte en hij uit India, allebei erg jong.

Met de paar woorden en zinnen die ik net geleerd heb en Google Translate (mijn beste vriend), kan ik een gesprek voeren. Al snel voegt een klein meisje uit Nigeria zich bij het gesprek en later een tienerjongen uit Kameroen. Voor een seconde

kruisen onze levens die zo compleet anders zijn, allemaal wachtend bij het visumkantoor om onze verblijfsvergunning hier te verlengen. Wat een bijzondere ervaring.

Na 2,5 uur wachten ben ik eindelijk aan de beurt om erachter te komen dat ze mijn verblijfskaart van voordat ik terugging naar Nederland nodig hebben om mijn paspoort in het systeem te ontgrendelen (wat betekent dit überhaupt?). Dit betekende nog een keer terug naar mijn appartement in de hoop dat ik deze kaart nog heb, niet wetende dat ik het nog nodig zou hebben. Na een hele reis terug, voor de derde keer door de beveiliging gaan en weer voordringen, krijg ik mijn bonnetje dat me vertelt dat ik volgende week terug kan komen om mijn

visum voor 6 maanden op te halen. Dank u Heer!

Joëlle