Shana Tova!

Een hartelijke groet vanuit Jeruzalem. Ik neem je graag even mee in mijn leven. Twee keer per jaar, voor de grote Joodse feestdagen, bezoek ik alle, ruim vijftig, gezinnen in de thuiszorg. Thuiszorg onder de Russische Joden. Ik breng ze eencadeautje en een mooie kaart met een tekst uit de Psalmen.

Ik zit bij hen aan tafel en luister naar wat hen bezighoudt. Verhalen over de oorlog in de Oekraine, oorlog met Gaza, kleinkinderen die het land verdedigen in het leger van Israël. Merkbaar is dat velen van hen hoop aan het verliezen zijn, vermoeid zijn door de spanning en de onzekerheid. “We weten het niet meer”, is een veel gehoorde reactie. Voorzichtig reageer ik: “Alleen de God van Israël weet het, en Hij is te vertrouwen.” Een paar woorden die hun somberheid even overwint, op andere gedachten brengt. Hoopbrengend in een ernstige tijd.

Drie volle weken werden het en daar te midden van werd er een idee in mijn hart geboren. Voor hen die het meest alleen zijn kocht ik, op de laatste morgen voor het begin van het Joodse Nieuwjaar, bloemen, tien boeketten. De auto werd een bloemenhofje, ik had er zin in. Slechts enkele minuten voor ik weer bij een adres aankwam belde ik om te vragen of ze thuis waren. Het lijkt zo klein, zo eenvoudig, maar de uitwerking was groots. Het was het onverwachte, mensen in de deuropening waren blij verrast, soms tot tranen toe bewogen. Het leek alsof er door een donkere wolkenlucht plotseling licht doorbrak. Een lichtstraal die uit de hemel bij hen binnenkwam en hen liet zien, door bloemen heen: “Je bent niet alleen.”

Het eerste boeket bracht ik bij een ouder echtpaar uit Marioepol, zij hebben veel geleden in hun leven. Integreren in Israël is voor hen een uitdaging. Iedere morgen na het ontbijt maken ze een korte wandeling. Heel kort, want in hun straatje staat een bank en daar gaan ze op zitten. Daar zaten ze toen ik aankwam met mijn bloemen. Een blij verrast gezicht: “Is dit voor ons?” Het laatste boeket bracht ik bij een blinde man van 99 jaar. Ik gaf het boeket in zijn handen en vertelde dat het zijn lievelingsbloemen waren, chrysanten. Voorzichtig raakte hij met zijn vingers de bloemen aan, alsof hij door zijn vingers heen kon zien hoe mooi ze waren. Zachtjes, van harte zei hij “BEDANKT!”

Een prachtige dag, het was een feest. Het gaat niet om de grote dingen, maar om kleine dingen die groot uitpakken! Shana Tova!

Corrie van Maanen – BruggenBouwer in Jeruzalem